Plakaty Waldemara Świerzego

Waldemar Świerzy to plakacista, grafik, ilustrator książek, profesor projektowania plakatu w Akademii Sztuk Pięknych w Poznaniu i Warszawie. Urodził się 9 września 1931 roku w Katowicach, zmarł 27 listopada 2013 roku w Warszawie.
Studia w latach 1947-1952 w ASP w Krakowie (Wydział Grafiki w Katowicach). Wielokrotnie nagradzany. W 1959 roku otrzymał Grand Prixim. Toulouse-Lautreca na 1. Międzynarodowej Wystawie Plakatu Filmowego w Wersalu za plakat Czerwona Oberża,
zaś w 1962 roku na tej samej wystawie zdobył trzecią nagrodę za plakat Dwa piętra szczęścia. W 1970 roku otrzymał pierwszą nagrodę na 10. Biennale de São Paulo. W 1975 i 1985 roku zdobył pierwszą nagrodę na konkursie plakatów filmowych tygodnika Hollywood Reporter
w Los Angeles (Ziemia obiecana i Psy wojny), a w 1971 roku złoty medal na Biennale Plakatu Polskiego w Katowicach. Kilka razy  przyznano mu srebrny medal. Rok 1976  to złoty medal na Międzynarodowym Biennale Plakatu w Warszawie, a rok 1977 – I nagroda na Biennale Plakatu w Lahti.
W 1997 roku Świerzy otrzymał tytuł doktora honoris causa Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. Był członkiem prestiżowej Aliance Graphique Internationale (AGI).
Waldemar Świerzy należy do ścisłego grona najwybitniejszych europejskich plakacistów, był jednym z twórców "polskiej szkoły plakatu" z lat 60. i 70. XX wieku. Świerzy jest autorem ponad tysiąca plakatów, głównie o tematyce kulturalnej (teatralne, filmowe, cyrkowe i muzyczne), ale w jego dorobku nie brakuje prac o wymowie społecznej czy propagujących sport.
Autor obwolut do znakomitej serii Państwowego Instytutu Wydawniczego Współczesna proza światowa. Projektował okładki do płyt, kalendarze i znaczki pocztowe.
W 1970 roku furorę zrobił jego plakat cyrkowy, na którym przyciąga uwagę czerwona twarz klowna w niebieskim meloniku. Od tej pory postać ludzka i portret zdominowały na wiele lat twórczość plakatową Świerzego. Międzynarodową sławę przyniosły artyście plakaty z portretami muzyków (słynny cykl Wielkich ludzi jazzu). Jego plakat z wizerunkiem Jimmiego Hendrixa całe lata traktowany był przez młodzież jako kultowy. Świerzy sportretował ponad 250 postaci ze świata.
Portret stał się dla Świerzego niewyczerpanym źródłem możliwości. Artysta nie skupia się na głębi psychologicznej modela, wydobywa z niego zaledwie kilka, charakterystycznych rysów i za pomocą metafory opisuje jego zawód czy charakterystykę twórczości. Tworząc wizerunki polskich władców zapowiadał, że nie będą one idealizowane, jak w Poczcie Matejki, lecz będą stanowić rodzaj studiów psychologicznych ukazujących ich jako ludzi z krwi i kości, namiętnych i nierzadko okrutnych. Matejkowski poczet tak się przyjął, że dziś nie wyobrażamy sobie innego. A ja postanowiłem go sobie wyobrazić. Chciałem mieć na obrazach prawdziwych ludzi – mówił.